Melissa heeft last van sombere gedachten

Melissa is 23 jaar. Ze woont sinds vier jaar bij Trajectum. Samen met haar konijn Senna. Melissa heeft last van sombere gedachten.

Ze krijgt daar hulp voor. En kan daar goed over vertellen. Melissa hielp als ervaringsdeskundige mee aan de Steffie-uitleg over 113.

Jij hebt last van sombere gedachten. Hoe komt dat?

Ik ben verslaafd geboren. Dat komt omdat mijn moeder drugs en alcohol gebruikte toen ik in de buik zat. Daardoor heb ik FAS gekregen. Dat is een hersenaandoening. En daarom is het voor mij heel moeilijk om mijn leven te leiden. Ik heb een verkeerde start gemaakt.

Want ik ben in het ziekenhuis geboren en ik ben daar gebleven. Ik kwam toen in een crisis-pleeggezin en later in een pleeggezin. Dat pleeggezin was wel heel fijn voor mij. Zij voelen als mijn echte ouders en zussen.

Door die slechte start heb ik verlatingsangst en hechtingsproblemen. Daardoor voel ik mij heel vaak alleen en vind ik het moeilijk om anderen te vertrouwen.

Als baby moest ik al vechten om te overleven. En als je ouder wordt, wordt het allemaal nog moeilijker. En dan moet je ook weer overleven en vechten. Dat is heel zwaar. Daardoor voel ik mij vaak heel eenzaam. En kreeg ik sombere gedachten. Er gebeurde zoveel in mijn hoofd.

Kan je vertellen wat er gebeurde in je hoofd?

Ik hoorde vaak stemmen. En die stemmen zijn uiteindelijk een soort persoon geworden in mijn hoofd. Die persoon heet Duvel. Duvel is een slechte ik. Als begeleiding mij spanning geeft, vindt Duvel dat diegene uit de weg geruimd moet worden.

En Duvel zegt hele nare dingen in mijn hoofd, zoals; je bent niet goed genoeg, je kan maar beter dood zijn want er is niets meer op deze aarde, je bent toch alleen, en niemand gaat je helpen of ooit begrijpen. Zulk soort dingen.

Daar heb ik heel veel moeite mee gehad. Als Duvel mij over wilde nemen, kreeg ik ook vaak paniekaanvallen. Dan wilde ik heel graag dat hij uit mijn hoofd ging. Soms ben ik hem de baas. In het begin was dat helemaal niet zo.

Dan deed ik mezelf pijn en ging ik mezelf snijden. Om zo van die nare gedachtes en gevoelens af te komen.

Kunnen mensen het aan je zien als je somber bent?

Soms wel als ik een paniekaanval heb of heel boos of verdrietig ben. Soms kunnen ze het ook niet zien omdat ik het dan verberg. Ik wil liever niet dat mijn ouders zien als het slecht met mij gaat. Want ik hou heel veel van mijn ouders.

Meestal zien ze het toch wel aan mij. Alleen ik probeer het dan toch te verbergen omdat ik hen geen pijn en verdriet wil doen. Ik kon agressief doen naar mensen. Dat wilde ik eigenlijk niet. Het kwam dan door Duvel in mijn hoofd.

Die maakte mij zo gek dat ik de uitweg niet meer wist. En dan vloog ik erop af. Terwijl ik dat helemaal niet wilde maar dan gebeurde er zoveel in mijn hoofd, dan wist ik het gewoon niet meer.

Door met mensen te gaan delen over hoe het in mijn hoofd gaat, konden mensen het beter gaan begrijpen. En dat helpt want dan kan ik ook hulp krijgen.

Wat voor hulp heb je gekregen?

Ik woonde eerst op mezelf, in een eigen appartement met mijn hond. Daar voelde ik mij heel eenzaam. Dat ging niet goed. Toen heb ik in een paar instellingen gezeten. Ik voelde mij helemaal niet begrepen en daardoor nog eenzamer. Dat is het zwaarste.

Begeleiding begreep mij vaak niet en dan voelde ik mij nog eenzamer. Ik had het gevoel dat ik alleen moest vechten tegen de stemmen en gedachten. Ik heb ook pogingen gedaan om dood te gaan. Ik wilde uiteindelijk euthanasie plegen.

Ik woon nu vier jaar bij Trajectum. Ik krijg hulp van Teunis omdat ik dood wilde. Teunis is een psychotherapeut. Met hem praat ik over waarom ik dood wilde. Die gesprekken helpen mij.

Wat heeft jou geholpen in de gesprekken met Teunis?

Teunis heeft mij geleerd dat ik een verkeerde start heb gemaakt en dat de eenzaamheid daar vandaan komt. Teunis heeft mij geholpen om te praten. En te vertellen waarom ik dan dood wilde en hoe ik dat woorden kon geven. Dat heb ik van hem geleerd.

Vervolgens heb ik ook aan de andere begeleiders uitgelegd hoe ik mij voelde. Dat was fijn want zo leerden zij mij steeds beter kennen. En ik heb gelukkig nog iets gevonden dat mij misschien kan helpen. Dat is een hulphond.

Een hulphond kan helpen als ik paniekaanvallen heb en als ik heel onrustig ben. Met een hulphond kan ik voelen dat ik het niet alleen hoef te doen. Ik moet eerst verhuizen. En dan gaan we kijken of ik ervoor in aanmerking kom.

Hopelijk krijg ik er één maar het is wel ook erg duur. Het kost 25.000 euro, wat je zelf moet betalen. Soms wordt het vergoed door de gemeente maar meestal niet. Het is iets wat ik nog heel graag wil proberen. Ik hoop dat dat gaat lukken.

Melissa woont sinds vier jaar bij Trajectum.

Therapie hielp jou om woorden te geven aan je gedachten. Had je die woorden eerder niet?

Nee, ik snapte niet zo goed wat er gebeurde in mijn hoofd. Het was echt chaos. Ik dacht alleen maar aan dat ik dood wilde. Ik wist niet zo goed wat er allemaal gebeurde in mijn hoofd want er gebeurde zoveel. Het is heel fijn als je zulke gedachtes hebt, als je iemand hebt die je kan helpen.

Die je misschien niet begrijpt maar wel wil leren begrijpen. En dat is fijn want eigenlijk ben je alleen. En je wilt er niet alleen voor staan. Je wilt dat iemand je helpt. Alleen durf je het niet altijd te zeggen. Als iemand echt wilt luisteren, dan wordt het makkelijker om te delen. Dan sta je er niet helemaal alleen voor.

En dat duurt soms lang. En soms gebeurt er zoveel in je hoofd en dat is dan best lastig. Dat is te zwaar om alleen te doen. Als er iemand is die je wilt leren begrijpen, dan voel je je minder alleen.

Wat heeft je nog meer geholpen?

Ik heb een heel fijn pleeggezin. Zij helpen mij om door te gaan. Ook heb ik een hele fijne psychiater, Max. Die mij heel goed begrijpt. Ik had veel pogingen gedaan tot zelfdoding en had suïcidale gedachten. Hij heeft mij geholpen want hij kon goed uitleggen hoe het in mijn hoofd ging.

En hij heeft ook de goede medicijnen voorgeschreven. Dat heeft mij enorm geholpen. Hij kon mij uitleggen hoe het werkte met de kortsluiting in mijn hoofd en daar heb ik medicatie voor gekregen en die werkt heel goed. Ik dacht “Ja, wat Max zegt, zou weleens kunnen kloppen”. Daardoor begreep ik mijzelf ook beter.

Hans, mijn persoonlijk begeleider begrijpt mij heel goed. En Melanie is mij co-pb’er die begrijpt mij ook heel goed. Dat vind ik zo fijn dat er een paar mensen zijn die mij begrijpen. Niet helemaal natuurlijk. Maar ze kennen mij wel al heel goed.

Wanneer vind jij iemand een goede begeleider?

Ik voel mensen heel goed aan dus ik voel of mensen er voor mij zijn of niet. Ik voel of iemand mij serieus wil nemen of niet. Gewoon luisteren is belangrijk en dat ze rustig blijven, en de tijd nemen. De tijd nemen voor mensen is heel belangrijk, vooral als je met suïcidale gedachten zit.

Dat mensen rustig zijn en begrip tonen. Niet iemand die er is maar eigenlijk geen tijd heeft. Want dan voel ik mij afgewezen. En afgewezen is iets heel moeilijks. Ik voel mij heel snel afgewezen. Het is ook belangrijk dat mensen niet teveel vragen stellen. Gewoon luisteren, mijn hoofd zit al vol. Al die vragen helpen dan niet.

Ook niet allerlei tips geven. Niemand heeft dit kutleven als ik heb en dan denken zij dat ze het even op kunnen lossen. Dat helpt niet. Want het is een zwaar gevecht. Dan voel ik mij weer niet begrepen en dat voelt weer als een afwijzing.

Eigenlijk weten hulpverleners het niet beter want je weet zelf het beste hoe ze je moeten helpen. Alleen soms moet je leren om het woorden te geven zodat je ook geholpen kan worden. Dat is heel belangrijk want dan leren mensen je begrijpen. Dan sta je er toch niet helemaal alleen voor.

Jij hebt meegeholpen aan de Steffie uitleg van 113. Hoe was het om dat te doen?

Meehelpen aan de Steffie-uitleg was heel leuk. Ik vond het heel leuk dat iemand van mij wilde weten hoe ik erover denk. Ik heb de plaatjes en teksten bekeken. Ik vond het heel leuk om advies te geven. Ik heb vertelt hoe het voelt om sombere gedachten te hebben.

Ik vind het belangrijk dat mensen leren met wie ze hun gevoelens kunnen delen. Want de eenzaamheid is het zwaarste. Dat maakt dat mensen soms denken dat ze het niet meer aankunnen.

Het lijkt mij heel leuk om meer werk te doen als ervaringsdeskundige. Ik zou andere mensen graag willen helpen.

Je vertelde aan het begin dat je eerst dood wilde? Hoe denk je nu over de toekomst?

Ik heb nog steeds geen makkelijk leven. Het is een eenzame weg. Teunis heeft mij geholpen om woorden te geven aan mijn gedachten. Uiteindelijk zie ik nu dat de begeleiding mij nog wel kan helpen. En ik hoop dat ik in aanmerking kom voor een hulphond én dat het vergoed zal worden.

Ik wil ook verhuizen. Ik woon nu 4 jaar hier bij Trajectum maar ik wil weg. Ik hoor hier eigenlijk niet meer. Ik moet naar een woonplek waar het rustig is. Want door onrust van anderen word ik ook onrustig. Ik wil wel weer in een groep wonen want anders voel ik mij eenzaam.

Met goede begeleiding, mensen die ik kan vertrouwen en waar het veilig is. Ik sta nu op een wachtlijst. En ik hoop dat ik dus vaker mensen kan helpen met mijn ervaringen.

Teunis is psychotherapeut bij Trajectum en ondersteunt Melissa. Hij was ook bij het interview. En sprak over de groei van Melissa.

Teunis: “Ik vind het moeilijk dat ik in de zorg vaak zie, dat hulpverleners het beter denken te weten. Dat ze het invullen voor de cliënt. Het is belangrijk dat de cliënt zelf leert om woorden te geven aan hoe ze zich voelen, en wat ze nodig hebben. Melissa heeft dat geleerd.

Ik vind haar ongelooflijk wijs in wat zij nu kan vertellen over haar gedachten en gevoelens. En over haar kracht en haar kwetsbaarheden.

Melissa heeft goed advies gegeven aan Steffie. Ze heeft een tijd gehad dat alles zwart was in haar leven en nu ziet ze een toekomst voor zich. Nu laat ze zien dat ze een weg opgaat als ervaringsdeskundige.

Daarmee geeft ze ook hoop aan andere mensen. En geeft zij zichzelf een doel en betekenis.”